UFABETWIN ผมอ่านคอมเมนต์บนโซเชียลมีเดีย มีชาวเซเนกัล 60-70% อยากให้ผมย้ายออกจากลิเวอร์พูลขนาดนั้นเลยหรือ
UFABETWIN ผมจะทำในสิ่งที่พวกเขาต้องการ แล้วเดี๋ยวจะได้เห็นกัน” ซาดิโอ มาเน่ ให้สัมภาษณ์กับสื่อและคล้ายจะเป็นข่าวร้ายของแฟนบอลหงส์แดงในระดับหนึ่ง อย่างไรก็ตาม 60-70% ของชาวเซเนกัล เท่ากับจำนวนประชากรทั้งหมดราว 7 ล้านคน ทำไมคนจำนวนมากขนาดนั้นจึงอยากให้ฮีโร่ของพวกเขาย้ายออกจากหนึ่งในทีมที่ดีที่สุดในโลก ณ ปัจจุบัน?
จะพาทุกท่านไปทำความเข้าใจมุมมองของชาวเซเนกัล และเหตุผลของเรื่องนี้ ว่ามีอะไรมากกว่าเรื่องของฟุตบอลหรือไม่? ติดตามได้ที่นี่ คลั่งรักฟุตบอลยุโรป ก่อนที่เราจะเริ่มต้นด้วยเรื่องราวของมาเน่ เราอยากให้คุณได้รู้ก่อนว่า ทำไมชาวเซเนกัลถึงมีวัฒนธรรมเชียร์ฟุตบอลยุโรปอย่างเข้าเส้น? และพวกเขาก็อยากที่จะมีส่วนร่วมและอยากรู้อยากเห็นในทุกอิริยาบถของนักฟุตบอลที่ดีที่สุดตลอดกาลของประเทศอย่าง ซาดิโอ มาเน่
เซเนกัล เป็นประเทศที่ได้รับวัฒนธรรมฟุตบอลมาจากประเทศฝรั่งเศสในฐานะประเทศราช ย้อนกลับไปในช่วงสัก 60-70 ปีก่อนหน้านี้ เซเนกัล แทบไม่ได้มีทีมฟุตบอลเป็นของตัวเองเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งในปี 1960 ที่พวกเขาได้รับอิสรภาพ จึงเริ่มมีการก่อตั้งสหพันธ์ฟุตบอลของตัวเองเป็นครั้งแรก
และแน่นอนว่าการปล่อยให้เวลาผ่านมาเนิ่นนานกว่าจะได้เริ่มอะไรเป็นของตัวเอง การพัฒนาฟุตบอลของเซเนกัลจึงทำได้ช้ามากในช่วงแรกๆ ตลอด 30 ปีหลังจากก่อตั้งสหพันธ์ เซเนกัลเคยผ่านไปเล่น แอฟริกา คัพ ออฟ เนชั่นส์ ฟุตบอลชิงแชมป์ทวีปรอบสุดท้ายในยุคสมัยที่แข่งกันแทบทุกปีเพียง 4 ครั้งเท่านั้น ส่วนฟุตบอลโลกรอบสุดท้ายไม่ต้องพูดถึง พวกเขาไม่เคยไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว
เมื่อวัฒนธรรมฟุตบอลในประเทศไม่แข็งแกร่ง คุณภาพการเล่นยังดีไม่พอ แม้ว่าจะอยากเชียร์ขนาดไหน แต่ 100 ทั้ง 100 เมื่อคุณเกิดมาเป็นมนุษย์ คุณย่อมอยากเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเองทั้งนั้น ในเมื่อฟุตบอลเป็นเอ็นเตอร์เทนเมนต์หรือความบันเทิงในรูปแบบหนึ่ง เรื่องอะไรที่ชาวเซเนกัลจะไม่ดูฟุตบอลยุโรปที่สนุกและมีคุณภาพมากกว่า เรื่องนี้เคยถูกเล่าผ่าน มาร์ค ฮันน์ นักศึกษาปริญญาเอกด้านมนุษยวิทยาจากมหาวิทยาลัยอัมสเตอร์ดัม โดยตัวของ ฮันน์ เคยมาใช้ชีวิตที่เซเนกัลอยู่หลายปี และได้เขียนบทความ ” ที่เป็นวิทยานิพนธ์ของเขา
“ฟุตบอลยุโรปเป็นที่นิยมมากในเซเนกัล ในขณะที่ลีกท้องถิ่นนั้นสนามร้างและแทบจะไม่มีผู้ชม คุณสามารถวัดความนิยมกันได้อย่างชัดๆเลยคือ หากมีฟุตบอลในประเทศแข่งพร้อมกับการถ่ายทอดสดฟุตบอลยุโรป ชาวเซเนกัลจะพร้อมใจกันไปอยู่ที่หน้าจอโทรทัศน์ พวกเขาพร้อมที่จะถกเถียงและพูดคุยกันเกี่ยวกับประเด็นต่างๆในฟุตบอลยุโรปอย่างถึงใจ และหันหลังให้กับเกมท้องถิ่นที่ด้อยพัฒนาที่ไม่มีประวัติศาสตร์ทางการแข่งขันของแต่ละทีม” ฮันน์ กล่าวเริ่ม
ฮันน์ ศึกษาและพบว่าความบ้าบอลของชาวเซเนกัลเริ่มขึ้นจริงๆหลังปี 1990 เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นจากการยกเลิกกฎข้อบังคับของการออกอากาศฟุตบอลยุโรป ฟุตบอลยุโรปจึงเริ่มเข้าถึงง่ายสำหรับชาวเซเนกัลจำนวนมาก โดยเฉพาะกลุ่มผู้ที่อาศัยอยู่ในเมือง จากนั้นวัฒนธรรมคลั่งฟุตบอลยุโรปก็กระจายไปทั่วประเทศ
จากจุดนี้มันค่อนข้างสัมพันธ์กับพัฒนาการของฟุตบอลเซเนกัลด้วย พวกเขาอาจจะเคยไปแข่งขันฟุตบอลโลกครั้งแรกในประวัติศาสตร์ชาติเมื่อปี 2002 แต่ทีม ณ ตอนนั้นก็ไม่ได้มีนักเตะที่เรียกได้ว่าเป็นซูเปอร์สตาร์จริงๆ นักเตะส่วนใหญ่ที่อยู่ในทีมชุดนั้นอย่าง เอล ฮัดจิ ดิยุฟ และ ปาปา บูบา ดิย็อป ล้วนเป็นนักเตะที่อพยพไปใช้ชีวิตในฝรั่งเศสทั้งสิ้น ก่อนจะได้โอกาสเล่นฟุตบอลจากดินแดนที่ศิวิไลซ์กว่าเซเนกัล
แต่เหล่านักเตะที่เกิดหลังยุค 90s ที่คาบเกี่ยวกับการแพร่กระจายของฟุตบอลยุโรปในเซเนกัล
อย่าง มาเน่ และ อิสไมลา ซาร์ 2 นักเตะที่เล่นในพรีเมียร์ลีก ณ ปัจจุบัน ที่เกิดและเติบโตในประเทศเซเนกัล ก็เป็นตัวอย่างของนักเตะเซเนกัลท้องถิ่นโดยกำเนิดที่ได้รับแรงบันดาลใจโดยตรงจากฟุตบอลยุโรป และหากเราจะมองเรื่องปัญหาทางด้านเศรษฐกิจ เซเนกัลก็เป็นหนึ่งในประเทศแอฟริกันที่มีปัญหาเรื่องนี้ เราก็จะเห็นภาพชัดขึ้นอีกหน่อยว่าฟุตบอลยุโรปไม่ได้เป็นแค่ความบันเทิง แต่มันคือทางรอดของเหล่านักเตะท้องถิ่นที่มีเหล่าไอดอลแข้งแอฟริกันได้นำทางไป
“นักเตะท้องถิ่นเซเนกัลนั้นอยากไปเล่นในยุโรปเป็นอย่างมาก คุณสามารถพบเห็นเกมการแข่งขันในประเทศที่นักเตะแต่ละคนจะเอาชื่อนักเตะดังๆในยุโรปหรือไอดอลของพวกเขามาเป็นชื่อกลางของตัวเอง เช่นในเกมการแข่งขันรุ่นยู-19 ของทีมท้องถิ่น ผมเคยเจอนักเตะที่ชื่อว่า อาเหม็ด ซีดาน, เอ็มบาเย ตูราม, มามาดู อัลเวส, ซาลิอู เตเวซ, โมฮาเหม็ด กาซิยาส และ อับดู อิเนียสต้า ฯลฯ คุณสามารถเห็นชื่อแบบนี้ได้ในเกมฟุตบอล ณ กรุงดาการ์ เมืองหลวงของประเทศ” ฮันน์ ขยายความเพื่อให้เห็นภาพชัดยิ่งขึ้น
ขณะที่ ซาลิอู เตเวซ นักเตะที่ถูกกล่าวถึงก็ได้ให้สัมภาษณ์เพิ่มเติมว่า “ผมเล่นให้กับทีมนาเวตาเนสในท้องถิ่น ทุกคนเรียกผมว่า เตเวซ เพราะผมเล่นเหมือน คาร์ลอส เตเวซ ผมขยันวิ่ง ผมยิงประตูได้ ผมเป็นจอมเทคนิค เราคว้าแชมป์ในปีนี้ ทุกคนในละแวกนั้นรู้จักผมในนาม เตเวซ กันทั้งนั้น”
สิ่งเหล่านี้สะท้อนความนิยมของฟุตบอลยุโรปในเซเนกัล รวมถึงทวีปแอฟริกา เป็นผลโดยตรงของการเปลี่ยนแปลงในเรื่องของเศรษฐกิจแบบเสรีนิยมใหม่ การเปิดเสรีของสื่อ การเปิดกว้างด้านการถ่ายทอดสดผ่านดาวเทียมเข้าสู่ตลาดแอฟริกา และที่สำคัญที่สุดคือ การสร้างอิทธิพลต่อคนท้องถิ่น โดยเฉพาะกลุ่มคนที่ชอบเล่นฟุตบอล เมื่อพวกเขาได้ไปยุโรป พวกเขาจะร่ำรวย มีชื่อเสียง และได้ใช้ชีวิตที่หลายคนได้แค่ใฝ่ฝันถึง
นักฟุตบอลที่ไต่จากดินไปถึงดาวโดนเปรียบเหมือนกับพระเจ้าของพวกเขา ชาวเซเนกัลไม่เคยมีพระเจ้าของตัวเองมานาน เหมือนกับที่ ไอวอรี่โคสต์ มี ดิดิเยร์ ดร็อกบา กับ ยาย่า ตูเร่, คนไนจีเรีย มีนักเตะอย่าง เอ็นวานโก คานู, แคเมอรูน มี ซามูเอล เอโต้ เป็นต้น
ดังนั้น เมื่อมี ซาดิโอ มาเน่ สถาปนาตัวเองเป็นแข้ง “ระดับโลก” ชาวเซเนกัลจึงได้มีพระเจ้าของพวกเขาจริงๆเป็นครั้งแรก นักเตะที่คว้าแชมป์ฟุตบอลในอังกฤษ, ฟุตบอลถ้วยที่ใหญ่ที่สุดของทวีปยุโรป และพาเซเนกัลคว้าแชมป์ทวีปแอฟริกา.. จากจุดนี้เราจะได้เห็นลัทธิ “คลั่งมาเน่” ที่มีผลต่อการย้ายทีมแบบที่มาเน่ได้กล่าวไว้ในข้างต้น
มาเน่ เป็นรองแค่พระเจ้า ด้วยบริบททางการเมืองของประเทศในแอฟริกานั้นมักจะออกมาในรูปแบบที่ยากจะมีฮีโร่ของประเทศ เรื่องราวส่วนใหญ่เป็นไปทางการโกงกิน คอรัปชั่น สงครามกลางเมือง และการทิ้งภาระต่างๆให้กับประชาชนต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเอง เรื่องเหล่านี้ทำให้ชาวเซเนกัลและชาวแอฟริกันแทบทุกประเทศมักจะเลือกให้ “นักกีฬา” คือที่สุดในดวงใจของพวกเขามากกว่ากลุ่มนายกรัฐมนตรีหรือประธานาธิบดีของพวกเขาเอง